مقایسه ی مصرف اکسیژن در سه گونه دو جورپای آب شیرین gammarus loeffleri، g. crinicaudatus، و g. zagrosensis در شوری های مختلف

فرآیند تنفس و میزان مصرف اکسیژن در بی­مهرگان آبزی از جمله  گاماروس تحت تاثیر فشار اسمزی و شوری آب است. در بررسی این، تاثیر سه گونه­ دوجورپا از سه منطقه ی زیست­محیطی متفاوت،از چشمه­های مختلف در استان فارس جمع­آوری شدند. مصرف اکسیژن به مدت یک ساعت در ٥ شوری مختلف ۲، ۴، ۶، ۸ و ۱۰ قسمت درهزار در دمای ثابت ۱٥ درجه­ی سانتی­گراد اندازه­گیری شد. نتایج­ نشان دهنده ی وجود اختلاف معنادار در شوری های ۱۰- ۴ قسمت در هزار بود. مصرف اکسیژن از شوری ۲ تا ۶  افزایش و سپس کاهش یافت، این نتیجه در هر سه گونه یکسان بود. مقدار مصرف اکسیژن در گونه­ی g. crinicaudatusدر شوری­۶ قسمت درهزار از دیگر گونه­ها بیشتر بود (میانگین ۴۵/۰ میلی گرم در لیتر در ساعت). با توجه به تفاوت شوری و ثابت بودن دیگر متغیرهای محیطی، می­توان گفت که گونه ی g. crinicaudatus از دو گونه­ی دیگر توان تحمل و سازگاری بیشتری در برابر افزایش میزان شوری داشت. شوری ۶ قسمت درهزار در هر سه گونه بحرانی بود، زیرا آن­ها در این شوری بیش­ترین مصرف اکسیژن (میانگین ٣۴/۰ در g. zagrosensis، ۴۵/۰ در g. crinicaudatus، و ٣۱/۰ میلی گرم در لیتر در ساعت در g. loeffleri) را داشتند.